کد مطلب:314380 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:205
عنایت قمر بنی هاشم به صغیر اصفهانی، در عالم برزخ
جناب حجت الاسلام آقای شیخ علی میرخلف زاده در كتاب كرامات العباسیه (ص 77) این گونه نقل می كند: جناب حاج آقای هاشم زاده اصفهانی فرمود:
مرحوم بنانی (ره) روح پدر مرحوم آقای صغیر (ره) را احضار می كند. آقای صغیر می فرماید: از روح پدرم سؤال كن كه این شعرهایی كه من برای خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام گفته ام آیا در عالم برزخ برای شما نتیجه ای داشته یا نه؟ روح پدر مرحوم صغیر گفته بود: بلی، بابا یك ماده تاریخ برای حضرت اباالفضل علیه السلام گفته بودی كه وقتی به این عالم آوردند تو مرا در بین تمام اموات سرافراز كردی.
یك تكه شعر از آن شعرهای ماده تاریخ كه بر در صحن و حرم حضرت قمر بنی هاشم ابوالفضل العباس علیه السلام نوشته این است:
زد صغیر اصفهانی بهر تاریخش رقم
دردها بر درگه ماه بنی هاشم دواست
دستی به دامانت زنم ای مهربان ابوالفضل
از مرحمت لطفی نما بر شیعیان ابوالفضل
ما عاشقان كربلاییم ای مه تابان
جوییم همه راهش ز تو با صد فغان ابوالفضل
دستت جدا شد از بدن در راه مقصد ای دوست
آسان كنی هر كار سخت از دست جان ابوالفضل
از چشمه ی فیضت بسی سیراب گشته ای عجب
ما هم بدین حسرت دمادم ناتوان ابوالفضل
تا حق خدایی می كند روشن چراغ دین است
پروانه سان جمعی ز سوزش هر زمان ابوالفضل
نام حسین و كربلا آتش زند به جانم
سوزد اگر ریزم زغم اشكی به جان ابوالفضل [1] .
[ صفحه 304]
مرحوم بنانی (ره) روح پدر مرحوم آقای صغیر (ره) را احضار می كند. آقای صغیر می فرماید: از روح پدرم سؤال كن كه این شعرهایی كه من برای خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام گفته ام آیا در عالم برزخ برای شما نتیجه ای داشته یا نه؟ روح پدر مرحوم صغیر گفته بود: بلی، بابا یك ماده تاریخ برای حضرت اباالفضل علیه السلام گفته بودی كه وقتی به این عالم آوردند تو مرا در بین تمام اموات سرافراز كردی.
یك تكه شعر از آن شعرهای ماده تاریخ كه بر در صحن و حرم حضرت قمر بنی هاشم ابوالفضل العباس علیه السلام نوشته این است:
زد صغیر اصفهانی بهر تاریخش رقم
دردها بر درگه ماه بنی هاشم دواست
دستی به دامانت زنم ای مهربان ابوالفضل
از مرحمت لطفی نما بر شیعیان ابوالفضل
ما عاشقان كربلاییم ای مه تابان
جوییم همه راهش ز تو با صد فغان ابوالفضل
دستت جدا شد از بدن در راه مقصد ای دوست
آسان كنی هر كار سخت از دست جان ابوالفضل
از چشمه ی فیضت بسی سیراب گشته ای عجب
ما هم بدین حسرت دمادم ناتوان ابوالفضل
تا حق خدایی می كند روشن چراغ دین است
پروانه سان جمعی ز سوزش هر زمان ابوالفضل
نام حسین و كربلا آتش زند به جانم
سوزد اگر ریزم زغم اشكی به جان ابوالفضل [1] .
[ صفحه 304]
[1] گلشن راز، ص 52.